انواع فلش

مبارزه غير مستقيم يعني ايجاد پوشش گياهي يا تقويت پوشش زنده خاك بيشتر به منظور پيشگيري صورت مي¬گيرد، در صورتيكه مبارزه مستقيم هنگامي شروع مي¬شود كه خاك فرسايش يافته باشد و بايد اقداماتي انجام داد كه خاك بيش از اين فرسايش نيابد و امكاناتي فراهم كرد تا سطوح فرسايش يافته ترميم گردد. بنابراين در مبارزه مستقيم وضع خاك از نظر فرسايش از مرحله پيشگيري به مرحله استعلاجي مي¬رسد كه انجام اين امر مستلزم صرف هزينه زياد است و اصل اقتصادي آن بايستي مراعات گردد. فرسايش آبي موقعي اتفاق مي¬افتد كه سرعت آبهاي جاري از سرعت آستانه فرسايش تجاوز كند. سرعت آستانه فرسايش، حداقل سرعتي است كه آب بتواند ذرات خاك را با خود حمل كند. در مبارزه مستقيم با فرسايش آبي، هدف نفوذ دادن آب بيشتر در زمين، يا هدايت آبهاي اضافي به طرف مجاري خروجي و خلاصه جلوگيري از سرعت آبهاي جاري در سطح زمين است تا به سرعت آستانه فرسايش نرسد كه موجب فرسايش خاك گردد. مبارزه مستقيم با فرسايش را معمولا از طريق ايجاد بانكت¬هاي افقي در امتداد خطوط تراز و ايجاد سكوهاي محافظ و حايل و ديگر اقداماتي كه ذيلا به آنها اشاره خواهد شد، انجام مي-دهند 1-7-2: شخم حفاظتی شخم مناسب، زبري سطح زمين را افزايش داده، سبب نفوذپذيري و كاهش ميزان رواناب مي-شود. اثر شخم به ميزان رطوبت موجود نيز بستگي دارد. شخم حفاظتي بستر كشتي است كه حداقل 30 درصد سطح خاك با بقاياي گياهي براي كاهش فرسايش آبي، بعد از كشت پوشيده شود. شخم حفاظتي داراي انواع گوناگوني مي¬باشد: شخم مالچي، شخم نواري، شخم مرزي و شخم شكافي. شخم¬هاي مرزي و نواري و شكافي از انواع روشهاي شخم در مزرعه در امتداد رديف¬هاست كه درهم ريختگي بقاياي كشت بين رديف¬ها را به حداقل مي¬رساند. مزيت اصلي شخم حفاظتي، حفاظت خاك با استفاده از بقاياي كشت است. در طي تحقيقات مشخص شده كه با 9 تا 16 درصد افزايش در پوشش بقاياي گياهي، فرسايش به ميزان 50 درصد كاهش يافته است . منافع ديگر شخم حفاظتي عبارتست از: افزايش نفوذپذيري، حفاظت از فرسايش بادي، كاهش تبخير، افزايش مواد آلي خاك و ... . 2-7-2: کشت روی خطوط تراز كشت روي خطوط تراز يك روش موثر جهت كنترل فرسايش در زمينهايي با شيب كم تا متوسط مي¬باشد و به مبناي كشت روي زمين شيب¬دار است، كه آماده¬سازي زمين، كشت و برداشت گياه بر روي خطوط تراز انجام مي¬گيرد. اين كشت سبب حفاظت در برابر فرسايش ورقه¬اي و شياري مي¬شود و در مواقعي داراي بهترين عمل حفاظتي است كه رگبارهايي با شدت كم تا متوسط بر روي شيبهاي ملايم پديد آيند. اين روش، روشي مديريتي است. كشت كنتوري سبب افزايش نفوذ و كاهش رواناب سطحي مي-شود و سبب نگهداري آبهاي دريافت شده با حفظ منابع خاك مي¬شود كه در توليد محصول ضروري است. در مواقع وقوع رگبارهايي با شدت بالا و بر شيبهاي تند، اين روش داراي كمترين حفاظت است. موقعي كه شدت رگبار بيشتر از ميزان نفوذ شود، تجمع آب در پشت فاروها، سبب سرريز شدن مي¬شود و آب از يك فارو به فاروي ديگر مي¬رود و سبب تخريب زمين مي-گردد. اين تخريب ممكن است سبب فرسايش موضعي شديد به شكل گالي¬ها شود. كشت روي خطوط تراز نيازمند توسعه نقشه¬هاي توپوگرافي جزيي است كه خطوط كنتوري را روي زمين مشخص كنند. كشاورزان از اين اطلاعات براي ايجاد رديفهاي كشت بر زمين استفاده مي¬كنند. ايجاد رديفهاي كشت بستگي به اندازه زمين و عرض تجهيزات دارد. توجه اصلي كشاورز بايد منوط به كاهش رديفهاي نشانه باشد. رديفهاي نشانه مناطقي در زمين هستند كه عرض آنها كمتر از عرض تجهيزات است. كارايي اين روش به خصوصيات خاك، بارندگي و توپوگرافي بستگي زيادي دارد. كارايي آن در خاكهاي با زهكشي ضعيف، بارندگي¬هاي شديد و شيب¬هاي زياد كم است. شيب مناسب معمولا بين 3 تا 8 درصد است. نتايج 12 سال آزمايش در مورد كشت روي خطوط تراز نشان داد كه اين كشت نسبت به كشت در جهت شيب حدود 21 درصد افزايش محصول داشته است 3-7-2: کشت نواری براي تكميل كشت كنتوري مي¬توان از كشت نواري استفاده نمود. براي استفاده از كشت نواري دو روش وجود دارد: كشت نواري در امتداد تراز كه محصولات بر نوارهاي در امتداد خطوط تراز در مزرعه كاشته مي¬شود در امتداد خطوط تراز در مزرعه كاشته مي¬شود؛ روش دوم كشت نواري در مزرعه است كه به معناي كشت محصولات در نوارهايي است كه به صورت عمودي بر شيب عمومي مزرعه جاي گرفته¬اند. هر دو روش كشت نواري سبب حفاظت در برابر فرسايش مي¬شوند، اما كشت نواري بر خطوط تراز حفاظت بيشتري نسبت به كشت نواري در مزرعه دارد. پتانسيل سرريز شدن رواناب در كشت نواري روي خطوط تراز كمتر است. هر دو روش بصورت مديريتي طبقه¬بندي مي¬شود و عمل آنها كاهش منبع رسوب است و انتقال رسوب در مزرعه را متوقف مي¬كنند. در اين نوع كشت نيز مشكل رديف¬هاي نشانه وجود دارد كه با كشت نواري در مزرعه تعديل مي-شود. انتخاب يكي از اين دو روش بستگي به شاخصهاي ويژه موجود در مزرعه دارد. عموما كشت نواري بر روي خطوط تراز در مناطقي كه شيب مزرعه تند باشد مورد استفاده قرار مي¬گيرد. كشت نواري سبب نفوذ رواناب سطحي مي¬شود و رسوبات مازاد در نوارهاي كشت نهشته مي-شوند. بيشترين اثر كشت نواري در كاهش فرسايش خاك است. طبق بررسي¬هاي انجام شده، كشت نواري نسبت به كشت روي خطوط تراز، فرسايش را حدود 50 درصد كاهش مي¬دهد. 4-7-2: تناوب کشت حفاظتی تناوب كشت حفاظتي مي¬تواند سبب افزايش منافع اقتصادي و حفظ محيط¬زيست شود. تناوب كشت حفاظتي ، عملكرد مديريتي كاهش منبع مي¬باشدكه به معناي كشت انواع مختلف محصول در ترتيب¬هاي مشخص در مزرعه است كه چندين منفعت دارد. تناوب محصول عمدتا براي كاهش فرسايش خاك، بخصوص فرسايش ورقه¬اي طرح¬ريزي مي¬گردد. تناوب محصول سبب نگهداري مواد آلي خاك مي¬شود. انتخاب گياهان جهت كنترل فرسايش خاك بر اساس مقدار بيومس موجود مي¬باشد. تناوب كشت حفاظتي بستگي به شرايط محلي مانند نوع خاك و يا توپوگرافي دارد. تغيير تناوب كشت سبب تشخيص كمبود يا ازدياد مواد غذايي در مزرعه مي¬شود. اثرات اقتصادي و زيست محيطي اين روش بستگي زيادي به نوع محصول انتخاب شده دارد. بايد مدنظر داشت كه كشت تناوبي براي جلوگيري از فرسايش خاك، به تنهايي كافي نيست و اين تناوب بايد از مديريت صحيح نيز برخوردار باشد. در صورت استفاده مناسب از علفها و گياهان مرتعي در تناوب، فرسايش خاك به مقدار قابل ملاحظه¬اي كاهش مي¬يابد. 5-7-2: نواحی بافر نواحي بافر از بهترين فعاليتهاي مديريتي مي¬باشند كه سبب كاهش انتقال رسوب مي¬شوند و بمعناي كشتها يا تيپهاي طبيعي يا مصنوعي پوشش گياهي است كه بين منبع برداشت رسوب و منطقه تجمع يا انتقال قرار مي¬گيرند. عمل اصلي اين نوارهاي علفي، كاهش سرعت رواناب و ته نشيني رسوبات است. ممكن است بصورت تركيبي از نوارهاي باريك بافر باشد كه بطور متناوب با نوارهاي عريض محصول كشت مي¬شوند. نوارهاي بافر عرض متفاوتي دارند و معمولا زير كشت گياهان دائمي مقاوم به فرسايش، مانند گراسها و لگومها قرار مي¬گيرند و ممكن است در آنها درخت كاشته شود. عرض نوارها را طوري انتخاب مي¬كنند كه ميزان تلفات خاك به كمترين مقدار برسد. بطور كلي عرض نوارها بر حسب شرايط محلي متفاوت است و به درجه، طول شيب، فرسايش¬پذيري خاك، نوع گياه كشت شده در نوارها و خصوصيات بارندگي بستگي دارد. همچنين سرعت جريان در نوارهاي بافر بايد متناسب باشد. نمونه¬اي از نوارهاي بافر، بافرهاي حاشيه رودخانه¬ها مي¬باشد كه منافع زيست¬محيطي زيادي همراه با بهبود كيفيت آب دارند. اين بافرها انتقال رسوب از زمينهاي كشاورزي حاشيه رودخانه¬ها را قطع مي¬كنند. به¬هرحال تاثير بافرها در جريانهاي سطحي كوتاه مانند جريان ورقه¬اي بيشتر است 6-7-2: سکو بندی سكوبندي در نواحي شيبدار صورت مي¬گيرد و منظور از ايجاد سكو، از بين بردن شيب زمين بوسيله پله¬بندي است. چون غرض از مبارزه با فرسايش آبي، جلوگيري از شدت جريان آب در سطح زمين و نفوذ دادن بيشتر آن در خاك است، دامنه كوهها را كه ممكن است شيب ملايم داشته باشد، بصورت پله¬هاي پهن يا تخت¬هايي كه همان سكوها باشد در مي¬آورند و سطح هر پله را هموار مي¬كنند تا آبهاي جاري نتواند به كمك شيب زمين، بشدت جريان يابد. به اين وسيله آبها در سكوها يا زمينهاي تخت شده جمع مي¬شود كه در نتيجه بهتر و بيشتر در زمين آن نفوذ مي¬كند. در روي همين سكوها كه به حفظ خاك و استفاده بيشتر از آب كمك مي¬كند، درخت يا گياه ديگري مي¬كارند. ديواره سكوها را معمولا سنگ¬چين مي¬كنند، اما در نقاطي كه سنگ كم است به طريق ديگر نيز مي¬توان عمل كرد. به عنوان مثال مي¬توان ديواره سكوها را از خاكهايي كه از كندن دامنه كوه حاصل مي¬شود، ساخت. در اين روش بايد گياهان (درخت يا بوته) را با فاصله كم از هم در روي ديواره پايين و تكيه¬گاه سكو كاشت تا به اين طريق از تخريب خاك و شسته شدن ديواره خاكي جلوگيري به عمل آيد. 7-7-2: چپر سازی و شمع کوبی وسنگ چینی اين روش بيشتر براي نقاطي از سطح كوه كه شيب آن زياد و جنس زمين طوري است كه دائم تخريب مي¬شود و ريزش مي¬كند (مثل تشكيلات شيستي) مناسب مي¬باشد. البته در روش سكوبندي هم گاهي بجاي ديواره سنگ¬چين در پاي سكوها از شمع استفاده مي¬¬شود؛ با اين تفاوت كه در آنجا براي جلوگيري از ريزش خاك سكو، ولي در اينجا (در روش چپرسازي و شمع¬كوبي) كه معمولا امكان ايجاد سكو نيست، وسيله¬اي براي جلوگيري از ريزش خاك و سنگ دامنه¬هاي پرشيب كوه است. چپر و شمعها را بيشتر سرشاخه¬هاي درختان تشكيل مي¬دهد. بر اثر ريزش كوه و جمع شدن مواد در پشت اين چپرها و شمعها، بطور طبيعي تقريبا يك سكو بوجود مي¬آيد كه سطح آن مثل سطح سكوهاي ساخته شده صاف نيست.
انواع فلش...